Coronadagboek 2.0 - dag 10

Woensdag 23 december 2020

Ha! Een dag met gebeurtenissen, zowaar. 

ontsloten en wij konden een blik werpen. Mijn vriendin werd onderworpen aan een derdegraads verhoor: waarom ben je op zoek naar een woning, of ze zei ‘u’, dat weet ik niet meer. Scheiding. Zijn er nog thuiswonende kinderen? Laat u een koopwoning achter? Is de scheiding al definitief? Waarna mijn vriendin een stortvloed aan slechte ervaringen van die Woonzorg-leeuwin over zich heen kreeg, alsof mijn vriendin daar op stond te wachten. De flat zelf is in tien stappen door te lopen, minikeuken en minihal, maar wel een grote badkamer en twee redelijk ruime kamers als woon- en slaapkamer. Klein balkonnetje dat tevens vluchtweg is bij brand. Uitzicht op de kinderboerderij en met mooi weer veel licht. Het regende vandaag, maar ook dan viel de lichtinval mee. Er moet nog wel het een en ander gerepareerd aan kitwerk bij glas en een deur van de badkamer die niet sluit, lik verf of behangetje. Er lag wel een mooie parketvloer. Alleen, het is dus nog lang niet zeker of mijn vriendin ook daadwerkelijk de woning krijgt. Afwachten. Ik ga duimen, want het is beschermd wonen en dat heeft ze nodig.

Thuis zaten er ineens achttien (18!) berichten in mijn werkinbox, maar dat bleken bestanden te zijn die allemaal bij één opdracht hoorden. Daar ben ik een deel van de middag mee bezig geweest, maar omdat ik geen rust in mijn kont had, ging ik mijn schoenen maar weer aan doen en naar nummer 21 hier in de wijk wandelen. 

Dat zit zo: zoals je weet zwerft er nog een sinterkerstpakket uit Finland rond en omdat het huisnummer verkeerd is genoteerd (namelijk 21 in plaats van 52), vroegen schoonmoeder en zwager of we niet konden aanbellen bij nummer 21 om te vragen of ze het pakket hadden ontvangen. Enfin, ik daar langs en bel aan. Niets. Voor de zekerheid bel ik nog een keer en langer. Wordt er op het bovenraam geklopt door een oudere mevrouw met een chagrijnig gezicht, die we vanaf nu ‘baba Jaga’ zullen noemen. Baba Jaga maakt een gebaar van ‘wat mot je?’
‘Ik wil u iets vragen.’
Gordijn dicht, gordijn opzij, raam iets open.
‘Heeft u een pakket voor Lensink gekregen?’
‘Nee.’
‘Uit Finland?’
‘Nee.’
‘Er staat namelijk een verkeerd huisnummer op en dan zou hij bij u...
‘Nee.’
‘Niets?’
‘Nee.’
‘Oké, bedankt.’
Raam met een klap dicht. Op baba Jaga hoeven we dus niet te rekenen. Net als ik de straat uitloop, rijdt er zo’n bestelbusje de straat in, dus ik heb nog staan wachten of hij misschien iets zou afleveren bij nummer 21, maar de auto keerde en scheurde ervan door. Zou ik ook gedaan hebben. Maar goed, posti uit Finlandi nog altijd onderweggi of retour afzender, kan ook.

Dan maar weer verder met wat vertaalwerk, koken, eten, aflevering Stargate kijken. We moesten nog wat noodzakelijke (ahum) kerstboodschappen, dus Sander en ik in de stromende regen in de auto naar respectievelijk Jumbo en AH. Sander moest van mij melk halen en nog wat kersterige dingen en als je je nog afvraagt waarom ik geen boom met Sander wil opzetten, dan moet je onze boodschappentassen maar even vergelijken.

Sanders tas:
de verzochte smaakjesmelken (aardbeimelk en bananenmelk en een of ander smerige combinatie: amandel-kokosmelk, voor hemzelf)
tomatengroentensoep
uiensoep
gevulde eieren
minipasteibakjes voor ragout
kippenragout
salamiworst (van die harde)
snacks voor in de frituur
geitenkaas in rolletje ham/zalm

Mijn boodschappentas:
tomatengroentensoep
(en nog meer soepen)
minipasteibakjes voor ragout
(ook grote)
kippenragout
(ook champignon en kalfs)
geitenkaas in rolletje ham/zalm
gevulde eieren

En nog veel meer, maar je snapt het. We hebben nog de ijsbestelling bij Picobello opgehaald en morgenvroeg moeten we de bestellingen bij de slager ophalen. Dan is dat hectische gedoe ook weer achter de rug en kunnen we daarvan eten tot nou ja, ruim in het nieuwe jaar. Alleen ben ik wel eten voor morgen vergeten...

En toen was het tijd voor koffie, thee, limonade en nog een aflevering Stargate en de verslaafden gingen nog twee Lucifers kijken. Cheerio!