Coronadagboek 2.0 - dag 16

30 december 20205 minuten

De laatste weken van 2020 brengen we weer door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.

Dinsdag 29 december 2020

Nog twee dagen en dit jaar is klaar. De situatie van dit jaar nog niet, hoewel met de vaccins in zicht het niet lang meer zal duren. Half jaar misschien nog. En dan kan iedereen weer binnen anderhalve meter van elkaar zitten, elkaar vol niezen en proesten met andere bacillen en virussen, winden laten onder andermans neus, roggelen en te hard in zijn telefoon praten, liefst natuurlijk in een stiltecoupé, zich lam zuipen, gras platstampen en plastic bierglazen rondstrooien bij muziekfestivals, lekker vervuilend vliegen en het leven weer oppakken alsof er nooit corona was. Nog een half jaartje en dan lijkt dit jaar een bizarre droom, een collectieve hallucinatie op een virusje dat natuurlijk achteraf gezien niets erger bleek dan een griepje. Ik gebruik de diminutief expres. Ja, moeilijk woord, zoek maar op. Nog een half jaartje en de extroverten kunnen hun hart weer ophalen met hun jachtige FOMO, burnout raken nu de bore-out eindelijk over is, zich weer overgeven aan lawaai en prikkels. Nog een half jaartje... Oké, tot zo ver mijn sarcasme.

Nog twee dagen 2020. Dat betekent terugkijken en lijsten maken. Ik ben vandaag bezig geweest met de mijne (die komt 31 december online). Ondanks dat ik altijd het idee heb niets gedaan te hebben, heb ik heel wat bereikt, toch. Het is vaak indirect wat ik bereik of als onderdeel van iets groters, maar dat wil niet zeggen dat het minder waardevol is. Dat idee heb ik vaak; het ego van een BN’er moet nog groeien bij mij. Wat ik zelf heb gedaan, is niet wat ik op mijn verlanglijst had (roman schrijven), maar het aantal woorden komt in de buurt (77 blogs in de eerste lockdown plus een stuk of 27 blogs, verhalen of artikelen en nu alweer 16 blogs van de tweede lockdown). Kortom, je weet nooit waar het leven je brengt. Tussendoor heb ik ook nog tijd gehad om in totaal 50 facturen uit te schrijven voor mijn vertaalwerk, dus helemaal niets heb ik ook weer niet gedaan.

Ik zit me nu net af te vragen waarom we zo graag lijstjes willen maken. Is het omdat we statistiekliefhebbers zijn (geldt niet voor mij) of omdat we willen pronken met onze prestaties (geldt nog niet voor mij)? Nee, ik denk eerder iets als ‘grip krijgen op de tijd’. Ik vind het een beetje banaal om dat op te schrijven, van een groot ‘duh’-gehalte, maar als je er even bij stilstaat, valt dat banale wel mee. De tijd tussen je 20e en je 80e is voorbij in een ommezien, zoals men zegt. Het is daarom niet zo gek dat je probeert bij te houden wat er zoal is gebeurd. Niet alleen voor de geschiedschrijving, statistieken of prestatielijstjes, ook om je eigen

leven in vogelvlucht te overzien, om een rode draad te ontdekken. Te ontdekken dat je vooruit bent gekomen, iets geleerd hebt. Of gewoon om je neus uit de details te halen.

Terugkijken aan het einde van het jaar laat je herinneren, lijstjes maken geeft je iets tastbaars bij die herinneringen. Een jaarboek bij Albelli maken heeft hetzelfde effect. Het kan je nieuwe vreugde geven, als je iets goeds opnieuw kunt beleven, opluchting als het vervelende voorbij is, of als die moeilijke periode klaar is en je ervan geleerd hebt. Blegh, wat klinkt dat belegen. Ik sta al klaar om de backspace-knop in te drukken en deze hele alinea weg te poetsen, maar ik doe het expres niet. Terugdenken is namelijk ook een soort mentale opruiming, een afronding van een cyclus. En op 1 januari begint er een nieuwe cyclus met nieuwe kansen, nieuwe dingen om naar uit te zien en tegemoet te treden.

Nog maar twee daagjes, mensen, en 2020 is voorbij. De extroverten (niet ik) onder ons geef ik een klopje op de rug en zeg er bemoedigend bij: ein-de-lijk. De koffie staat klaar, je bent welkom. Zie ik je dan?