Coronadagboek 2.0 - dag 17
31 december 20205 minutenDe laatste weken van 2020 brengen we weer door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.
Woensdag 30 december 2020
De melk is al een paar dagen heel erg op en er valt geen druppel uit de pakken te wringen, te meer omdat die al in de oranje bak liggen. Het werd dus hoog tijd voor een bezoekje aan de supermarkt, wat Sander en ik vanmorgen hebben gedaan. Naast melk hebben we nog appelflappenmix en champagne gekocht. Dit keer geen dubbele dingen, want we waren in dezelfde winkel en we hielden ons aan onze lijstjes. Zowaar. Een half uurtje later waren we weer thuis.
Ik heb gelezen in Als je de stilte ziet van Thomas Verbogt, een mijmerend verhaal voor in de schemering met bijbehorende mijmerende zinnen en ideeën. Ik weet nog steeds niet helemaal waar het naar toe moet met deze roman, maar ik begin een beeld te krijgen (over de helft ben ik). Als je niet in dezelfde gemoedstoestand bent als Verbogt in zijn boek, dan is het lastig om je te concentreren op de zinnen. Het is een verhaal om in een lome bui te lezen, in een hangmat op het strand met voor je de zonsondergang en naast je een of ander glas met vocht, de meesten willen waarschijnlijk iets met alcohol en bubbels, maar het mag ook gewoon spa zijn of sinas. Of versgeperste jus d’orange (want versgeperst kan geen sinaasappelsap heten, veel te blasé natuurlijk). Als je dan lekker ligt in je kussens, er een mild zeebriesje opsteekt en je zacht heen en weer schommelt, dan begrijp je Verbogts woorden rechtstreeks. Ik moest mij vandaag dwingen om op de bank te blijven zitten. Straks weer een poging, maar de to-do-dingen stapelen zich alweer op. Zucht.
Carmen en Oscar hebben naar een livestream van Joost x Roedie gekeken, dat waren de YouTubers die we in oktober in theater De La Mar zouden hebben gezien, ware het niet dat er een lockdown was en alles moeilijk was qua theaterbezoek en zo. De show is uitgesteld tot 2021, maar als troost hadden ze vandaag een livestream waarin ze spelletjes gingen doen met andere YouTubers en nog veel meer. Ik heb het eerste half uur meegekeken en het volgende geconstateerd:
* er is hier in huis de afgelopen vier jaar een generatiekloof ontstaan van 400 jaar en ik voelde me al kijkend naar die gasten ouder worden met de minuut. Ik ben denk ik nu iets van 4000 jaar oud, wat op zich ook weer een prestatie is...
* YouTubers spelen spelletjes met andere YouTubers met een hoop slap geouwehoer eromheen (het schelden viel mee), maar het is niets anders dan een generatie of zo geleden, waarin jongens achter radio’s kropen en even slap geouwehoer de ether in slingerden en tussendoor nog wat plaatjes draaiden,
* C en O zien die YouTubers als hun vrienden, terwijl zij niet eens weten dat C en O bestaan, dat vind ik een raar idee. Ik had tenminste nog idolen die écht onbereikbaar waren, zoals Michael Jackson en Madonna. En Brad Pitt, ja. Wat is er anders aan dit idoolschap?
* er doen meisjes mee. Mijn eerste gedachte was ‘dat die dat leuk vinden’, maar oké, niet iedereen is een taalgekkie zoals ik.
We hadden trouwens even vluchtig uitgerekend hoeveel mensen er in een grote zaal van een theater kunnen en kwamen op zo’n 1500 à 2000 mensen, inclusief balkon, want wij hadden plaatsen op de eerste rij van het balkon. Joost x Roedie zouden zes voorstellingen geven, drie in Rotterdam en drie in Amsterdam, dus totaal zo’n 12000 mensen bereiken met hun theatershow. Grofweg. Deze livestream trok meer dan 11000 kijkers, dus tel uit je winst. Maar goed, na een half uur hadden ze een kijker minder. Ik heb nog wat gehaakt, keuken opgeruimd en dat soort dingen gedaan.
Morgen is echt de allerlaatste dag van dit maffe jaar en daar moeten we eigenlijk heel even stil bij staan en tot ons laten doordringen: zelfs 2020 gaat voorbij. Tschüss!
