Coronadagboek 2.0 - dag 2

16 december 20205 minuten

De laatste weken van 2020 brengen we weer door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.

Dinsdag 15 december 2020

Vandaag is het nog rustig in huis: de kinderen gaan voor het laatst naar school met mondkap en grote tas om hun kluisje leeg te halen. Lekker nog het rijk voor mij alleen. Zo tegen negenen begin ik eens aan mijn schrijfdag. Eerst schrijf ik de blog van gisteren en daarna ga ik verder met mijn nieuwe serie. Ik vind zo veel nieuw materiaal dat ik besluit gewoon een jaar te vullen. Jullie kunnen dus 52 of 53 nieuwe afleveringen verwachten volgend jaar. Dat staat alvast mooi op mijn Tadaaaaa-lijst. De lijst voor 2020 is in de maak en zet ik 31 december online. Je weet nooit wat ik nog presteer in de laatste twee weken, hè.

Ik zit met een taalkwestie: is het teveel of te veel? Zonder het meteen te willen opzoeken, weet ik dat het een tekort en een tegoed is, dus ook een teveel, namelijk een zelfstandig naamwoord, maar als iemand ‘te veel praat’ moet er volgens mij een spatie tussen. Tegenwoordig zie ik steeds meer ‘je praat teveel’ of ‘hij heeft teveel snoepjes gegeten en is nu misselijk’. Ik kan het niet uitstaan en zoek het toch op. Onze taal zegt: als te veel ‘meer dan nodig’ betekent moet het los. Gelukkig laat mijn taalgevoel me nog niet in de steek, maar bij een hoop schrijvers en ondertitelaars gaat dit te veel fout. Misschien erger ik me er te veel aan, maar ja, beroepsdeformatie zullen we maar zeggen. Daar kun je nooit een teveel (in de betekenis van ‘een overschot’) aan hebben. En nu nooit meer fout doen!

Mijn moeder belt om dan wel of dan niet iets af te spreken voor Kerst. Drie gasten mocht en mag nog steeds, het was al de planning dat mijn ouders bij ons zouden komen. Na wat gebabbeld te hebben, besluiten we de afspraak in stand

te houden, maar met een heleboel slagen om de arm: desnoods doen we spatkapjes voor, we blijven elkaar op de hoogte houden van genies, gekuch en gesnotter, we houden eten achter de hand voor als het wel (bij mij) of niet (mijn ouders blijven thuis) doorgaat. We bellen volgende week om dan definitief te beslissen.
‘Weet je wat,’ zeg ik later tegen Sander, ‘laten we gewoon een pan soep maken op tweede kerstdag. Snert of zo.’
‘Lekker,’ zegt Sander.
Misschien ga ik het wel doen ook. Neem jij dan een halve appeltaart mee, mam? Wordt het toch nog gezellig.

Om half drie heb ik voor 29 blogjes besloten waar ze over moeten gaan, zodat ik ze komende tijd kan schrijven, heb ik tussendoor nog even een vertalinkje nagekeken, twee binnen gesleept en gechat met schrijfvriendin Odile. De kerstkaarten gaan dit keer via Greetz en bij de directe buren bezorg ik er zelf eentje. Ik heb ooit groot ingekocht en kan jarenlang de buurt en ver wonende familie en vrienden van kerstgroeten voorzien. Er komt nog post ook: een pakketje van Persoonlijke Noot, het zoek-het-zelf-maar-uit-kerstpakket van Sanders werk. Wij kozen voor het theepakket met koekjes van eigen deeg (geen geintje). Ik heb ze natuurlijk meteen geproefd en goedgekeurd. Ook kwam er nog een kerstster van een grote landelijke loterij, die ik met moeite ergens voor het raam heb weten te hangen. Laat die grote geldprijs maar komen. Nou ja, of niet natuurlijk, het hangt in ieder geval wel leuk te hangen en licht te geven.

Tegen vieren belt Carmen of iemand haar van het station wil halen met twee zware tassen en een moe gestel na het gymmen. Daar zijn vaders voor, dus Sander gaat eropuit om haar op te pikken. Nu het huis weer vol is, zit ik me af te vragen of ik morgen wel aan mijn werk toe kom: alle computers en laptops zijn dan bezet. Ik zou een testronde skypen met de redactie van Fantasize, maar dat moet dan maar via mijn telefoon. Kan ik dat ook meteen uitproberen. Gelukkig heb ik voor deze week met vooruitziende blik veel kant-en-klare maaltijden ingeslagen, dus koken is een makkie. Of het ook lékker is, is een tweede.

Op naar morgen, de echte lockdowndag met iedereen in huis en achter een beeldscherm. ’t Is toch anders dan in maart, toen Oscar nog achtstegroeper was en eigenlijk voor spek en bonen achter de computer zat. Dat is nu wel anders.

Ik duik nog even in Storm van Lucinda Riley. Toedels!