Coronadagboek 2.0 - dag 22
5 januari 20212 - 3 minutenDe eerste weken van 2021 brengen we door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.
Maandag 4 januari 2021
In 1993 hielden Pruyn en Smidts een onderzoek naar de gemiddelde tijd die iemand op een dag in wachtstand doorbrengt. Ze kwamen op uit op ‘gemiddeld een half uur per dag’. Wachten deden we toen het vaakst in de rij bij een kassa, in het verkeer, maar niet het langst. Het langst wachtten we bij afspraken met medische instituties: dokters, tandartsen, specialisten. Het gevoel van wachten kan sterk variëren: vroeger deed een computer er 3 minuten over om op te starten, nu 3 seconden en langer vinden we irritant.
Vanmorgen moest ik wachten tot de kinderen klaar waren met hun online lessen voordat ik weer achter mijn computer kon. Hoe ervoer ik die wachttijd? Ik heb hem ‘gedood’ met spelletjes op de iPad spelen, chatten met schrijfvriendin en later met lezen en de planten water geven. Toen was er nog niet eens een uur voorbij. Ik was eigenlijk van plan om weer in bed te gaan liggen, maar als ik wakker ben, dan lukt slapen toch niet meer. Doezelen op de bank wel. Weer een half uur verstreken. Ik voelde me schuldig in deze wachttijd, want ik kon natuurlijk veel meer nuttigs doen dan op de bank hangen. Wandeling maken, met pen en
papier gaan schrijven, de was doen, eens een goede huisvrouw zijn. Maar al die zaken heb ik (behalve dan het schrijven met pen en papier) meteen van tafel geveegd: dat zijn dingen die ik moet van mezelf omdat ik denk dat anderen dat van me verwachten. Daar doe ik niet meer aan mee, blijft over het schrijven. Dat was een gemiste kans, toegegeven.
Wachten op Godot van Samuel Beckett is een toneelstuk dat gaat over wachten. Het is beroemd omdat het licht absurdistisch is, maar toch slijten heel veel mensen zo hun leven: wachten op iets wat maar niet komt, of uitgesteld wordt. In het toneelstuk wachten Vladimir en Estragon op een landweg naast een boom op ene Godot, die dus niet komt. Er komen wel andere mensen voorbij, Lucky en Pozzo, respectievelijk slaaf en meester, twee karakters die het stuk zijn absurdistische tint geven. Je zou Vladimir en Estragon het liefste een schop onder hun kont geven en roepen dat ze iets moeten gaan dóén, maar tegelijkertijd vraag je je af of zij niet gelijk hebben en al dat doen niet net zo leeg en onzinnig is als wachten op een landweg naast een boom. Je zou het stuk kunnen zien als leeg en troosteloos, maar gek genoeg is dat het niet. Lees het, het verandert je leven.
Dus, waarom zou ik niet wachten op mijn eigen Godot; roem, een grote doorbraak naar de literaire uitgeverijen, gelezen worden? Ik ben namelijk net als Vladimir en Estragot; zodra het maar lijkt alsof Godot komt, dan trek ik me terug. Echt. Wat moet je uiteindelijk met roem en doen?
Dat gezegd hebbende, bij de post zat het redacteursexemplaar van Kristal helder (ja, mét knarsentandend toegestane Engelse spatie) van Mike Jansen, het eerste (e-)boek uitgegeven door Fantasize, met mijn naam achter ‘eindredactie’. Soms levert doen toch iets op. Nu is het wachten op de stroom betaalde eindredactie-opdrachten.
