Coronadagboek 2.0 - dag 3

Woensdag 16 december 2020

En daar gingen we: Carmen achter mijn laptop, Oscar op de computer beneden, Tristan op de computer boven, Sander op zijn eigen laptop. En ik? Ik met iPad en telefoon op de bank, te wachten tot de lessen van Carmen voorbij waren. Ondertussen riep Tristan dat er bij de computers een camera moet komen, want dat was verplicht. O. Oeps. Of hij niet op zijn telefoon kon. Gemompel. Wat? Harder gemompel. Oké, ik ga al webcams bestellen! Met of zonder microfoon? Zonder, want de koptelefoons hebben al microfoons. Okay, fine (denk hier aan hoe Lucifer dat uit de gelijknamige serie zegt: lekker Brits). Grote blauwe stip dan maar weer, of nee, de rivier in Brazilië zonder e had dit keer wat ik zocht. ’t Moet waarschijnlijk van Mars komen, want het komt pas 2 tot 6 januari. Nou ja, de Russen waren geloof ik raketten aan het testen, dus wellicht komt het eerder (o, nee, sorry, ik ben in de war met een scène uit de serie Stargate die we op dvd bekijken). 

eerlijke foto's online: dus kom op, mensen, iedereen een selfie met zijn mooiste (lelijkste) ochtendgewaad en bedhair. I dare you! *grin*) en nog weer later lukte het om een groep aan te maken en Lotte ook nog uit te nodigen. Ninja kon niet mee oefenen, maar dat heeft zij ook niet nodig. Ik kan dus én skypen en ondertussen andere schermpjes bekijken, per ongeluk helemaal uit het programma gaan en op de achtergrond werkt skype nog. Goed te weten. De verbinding was zo-zo, beetje gebrekkig door de enorme belasting van het net door thuiswerken of het gebruik van de remote office van een of andere werkgever. We geven het maar een kans de volgende redactievergadering. En net als ik met vakantie wil gaan, komen er nieuwe verhalen binnen. Altijd leuk, maarre...

Om tien voor één kon ik weer achter mijn eigen laptop om erachter te komen dat er niets te doen viel, behalve achterhalen hoe dat verdomde drankje ook alweer heette dat zo’n beetje naast Rivella Light in de schappen stond destijds. Het was met prik, met yoghurt en met appel/kiwi of andere groene vrucht. Het was een maf drankje, tintelde op je tong. Uiteindelijk gooi ik de vraag maar op Facebook en ik krijg diverse antwoorden: Snor. Nee, te oud. Maar de zoektocht vanaf Snor leidt me naar Vrumona (het moederbedrijf van Rivella) en die hebben het over Xi. Er daagt vaag iets, maar uiteindelijk weet Rogier, een oud-studiegenoot, het antwoord: Cheers! Zelfs het plaatje klopt. Pfff. Nu kan ik slapen vannacht, want zulk soort raadsels móéten opgelost worden, natuurlijk (vergeet niet dat ik vroeger detective heb willen worden. Iemand nog cold cases voor me?).

De buurvrouw belt aan. Heb ik twee eieren voor de pannenkoeken? Een mini-buurvrouw staat naast haar met grote ogen naar me te kijken. Ik heb wel twee eieren, hoor, geen probleem. Als de buurvrouw en ik even praten, wordt mini-buurvrouw ongeduldig, dus we nemen snel afscheid. Pannenkoeken, lekker! Mini-buurvrouw geeft geen antwoord.

Sander is intussen een rondje fietsen en bijbabbelen met iemand van de fractie en ik kijk met Carmen en Oscar naar Once upon a time en Arrow. Het eten staat in de oven. Dit keer geen magnetronmaaltijd, maar zelf in elkaar geflanst vanaf een recept. Dat kan ik nog net. Was het lekker? Mwah, het yoghurtsausje (geen Cheers) maakte een hoop goed. Sander zei dat hij zes uur thuis zou zijn, maar als dat niet het geval is, schep ik op en gaan we eten.
Half uur later: de achterdeur, geratel van het vliegengordijn (ja, die hangt nog), deur dicht. Of dat bord eten in de magnetron kan. Ja.
De bel. De buurvrouw met voor ons allemaal een pannenkoek die de buurman heeft gebakken. Lekker, buurman! Dank je wel. We hebben ervan genoten met chocopasta erop en een schep ijs ernaast. En nu ben ik toe aan thee.