Coronadagboek 2.0 - dag 31

14 januari 20212 - 3 minuten

De eerste weken van 2021 brengen we door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.

Woensdag 13 januari 2021

Het gewone van mijn verslagjes is blijkbaar wat mijn lezers waarderen. Ik verbaas me daarover, maar als ik eerlijk ben, vind ik het ook leuk om te lezen over andermans leven. Ik bedoel, waar gaan romans nou eigenlijk over? Meestal zijn het familiegeschiedenissen en waarom is de serie De Zeven Zussen zo populair? Omdat het een zoektocht is naar familie en daarbij een duik in de geschiedenis met interessante mensen. Mensen zijn verhalen. Ik ben een mens, dus ik ben een verhaal. Of ik ook een interessant verhaal ben is weer een tweede, want zo bekijk ik mezelf niet op een doordeweekse dag, op een woensdag, als je ’s ochtends met wilde haren uit bed stapt. Wat voor baanbrekends heb ik in mijn 46 jaar hier op dit ondermaanse nou gedaan?

Niet veel, maar ik heb weer eens contact gezocht met een oude vriendin die ik via Amnesty ken. Ik was bang dat ze misschien door de lockdown zielig in een huisje zou liggen wegkwijnen en van eenzaamheid de haren uit haar hoofd zou trekken. Niets van dat. Ze mailde me vrolijk terug en morgen bellen we om bij te kletsen. Ze had haar eigen spraakwaterval tot een uur beperkt, maar ik denk dat het gesprek langer wordt; we hebben elkaar in geen twee jaar gesproken. Niet expres, zo gaan die dingen. Morgen een verslag.

Met de kinderen heb ik een kort rondje door de wijk gewandeld. Het regende en waaide en was koud, dus eigenlijk hadden we geen zin. Binnen vijf minuten waren we weer thuis. Soepje gegeten en twee braadkip in de oven gezet, want die moest twee uur garen. Twee kippen, vraag je je af. Ja, ik heb pubers waarvan eentje een bodemloze put is, weet je wel. Alles wat overblijft gaat in de soep. Zo’n zin in ineens! Kippensoep met véél vlees en kruiden. Ga ik van de week maken.

Bij Fantasize zijn we aan het experimenteren met het inspreken van verhalen voor het YouTube-kanaal. Twee zijn al af en een derde is me gestuurd. Gesproken tekst is echt anders dan geschreven tekst. Je moet rekening houden met andere dingen: ritme, herhalingen, intonatie, snelheid. De meeste mensen spreken te snel als ze voorlezen. En een tekst van 2300 woorden duurt misschien vijf minuten om te lezen, het duurt veertien minuten om in te spreken. Ik heb het bewijs net opgestuurd gekregen. Nu moet er nog beeldmateriaal bij en dan maken we (dat wil zeggen ik) er een eenvoudig filmpje van. Optiteling en aftiteling erbij en klaar. Ik krijg er

lol in. Misschien ga ik zelf wel mijn top 100-verhaal inspreken. ’t Is tenslotte wel een goed verhaal. Ja, het bruist bij Fantasize weer van de activiteit. En we hebben nog steeds illustratoren/kunstenaars nodig om de verhalen te ondersteunen. Wáár kan ik een blik opentrekken?