Coronadagboek 2.0 - dag 33
16 januari 20212 - 3 minutenDe eerste weken van 2021 brengen we door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.
Vrijdag 15 januari 2021
Yes! Ik heb hoofdpijn. Een heel specifiek soort hoofdpijn, namelijk een doffe band net boven mijn wenkbrauwen en het lijkt net of die band wordt aangetrokken. Ik voel uitstraling naar mijn rechterslaap en naar mijn rechterkaak; dat is nieuw. Maar waarom ben ik zo blij met deze hoofdpijn? Nou, het is mijn beroemde sneeuwhoofdpijn. Dat wil zeggen dat er echt wel sneeuw in Noord-Holland gaat vallen. Nu ik die uitstraling voel, misschien ook wel véél sneeuw. We zullen zien. Overigens zit ik me meteen weer zorgen te maken, want ik moet nog boodschappen halen, er moeten nog cadeaus bezorgd worden en als er straks 50 cm ligt, kan dat weer niet, hè. Oké, ik zal niet op de zaken vooruit lopen.
Ik had het druk vandaag met overleggen met Karen, nieuwe ingangen vinden voor een artikel dat lukte dankzij Karen, wandelen, vertalen, niet noodzakelijkerwijs in die volgorde en toen realiseerde ik me dat het alweer vrijdag was en we konden relaxen. Eventjes dan. Carmen had zo ontzettend veel zin om Marvel-films te kijken
en sinds we Disney+ hebben kan dat, dus dat hebben we gedaan. Eerst Captain America en toen Captain Marvel. Waarom heten die lui altijd Captain en niet sergeant of lady of lord of zo? Dame S! Nee, jakkes. Agent S. Agents, die zijn er ook plenty in het Marvel-universum. Dat klinkt wel, maar toch. Het kan zijn dat deze films met hun visuele geweld ook een beetje hoofdpijn hebben veroorzaakt, maar gezien de weersverwachtingen, ervaring met mijn lijf en andere films die ik heb gezien waarbij ik géén hoofdpijn had, verklaar ik nog steeds dat het binnen 24 uur gaat sneeuwen. Oké, slag om de arm: 48 uur.
Tijdens de middagwandeling was het een keer windstil, dat komt in dit deel van Nederland niet vaak voor, zelfs de grote windmolen vlak bij het spoor stond stil, dat zegt wat. Misschien zaten we in het oog van de storm. Ik vind dat een mooie uitdrukking ‘het oog van de storm’. Het gekke is namelijk dat je de storm namelijk helemaal niet kunt zien of voelen als je in het oog staat. Alsof je zijn blinde vlek bent. Enfin. We liepen door de weilanden en hapten flink veel modder mee met onze wandelschoenen en die liggen nu op de mat bij de voordeur op te drogen, zodat we de modder er morgen makkelijker af kunnen kloppen. Voordat het
huis een verjaardagshuis wordt, moet er dus nog wel even schoongemaakt worden... niet mijn hobby, zeker niet met deze sneeuwhoofdpijn, maar oké. Ik heb hulp in de vorm van drie kinderen en een echtgenoot.
