Coronadagboek 2.0 - dag 35

18 januari 20215 minuten

De eerste weken van 2021 brengen we door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.

Zondag 17 januari 2021

Er was er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is mijn zóóóón. Het was een echte lockdown-verjaardag met twee gasten en twee cadeaus die nog onderweg zijn in een overspannen postsysteem, dus alle ingrediënten voor een nieuwe traditie waren aanwezig.

Voor de verandering had ik een fototaart besteld (ik had dat afgelopen jaren niet gedaan omdat ik dacht dat ze er te groot voor werden, maar het blijft toch wel een hit), maar zaten er geen kaarsjes bij. Een taart zonder kaarsjes is natuurlijk als een verjaardag zonder ballonnen of een lockdown zonder verloren post, dus ik ging nog even in de zeer warme ochtend (+7 °C! Sneeuwhoofdpijn net als de sneeuw als sneeuw voor de zon verdwenen) naar de enig geopende winkel van het centrum: Albert Heijn. Gelukkig hadden ze daar nog taartkaarsjes. Meteen nog even kaas en drop gekocht, want dat zijn essentiële dingen hier en toen was het wachten op het bezoek: mijn schoonouders of de opa en oma van de jarige.

Ondertussen belden mijn ouders of de opa en oma van de jarige nog om hem te feliciteren en af te spreken om te komen. Dat wordt volgende week, waarover ik niet meer ga berichten. Er komt in ieder geval eigengemaakte appeltaart mee, want daar had de jarige erg veel trek in. En oma maakt hem zo goed, hè, die appeltaart.

Tussendoor heb ik mijn vertaalopdrachten weggewerkt (precies zo) omdat de roosters van de kinderen vanaf morgen wijzigen en ze tot drie uur ’s middags lessen moeten volgen in plaats van tot half twaalf. Dat is even schrikken voor ondergetekende, want dan zou ik tot drie uur niets kunnen doen. Oscar heeft morgen twee keer een dubbel tussenuur, dus we gaan elkaar afwisselen. Dat wordt nog wat! Onhandig is het wel. Hij heeft natuurlijk niet elke dag dubbele tussenuren. Misschien kan hij op de iPad iets doen, beetje minder groot beeld, maar dat zou een mogelijkheid zijn. Of ik laat het kind met het kortste rooster achter mijn laptop. We komen er wel uit.

Een andere oplossing is een laptop van school lenen of er desnoods nog eentje bijkopen. Mijn laptop is ook wel aan vervanging toe na, wat zal het zijn, vier jaar? Vijf jaar? Ik weet het niet. Alleen zie ik zo’n investering op afstand niet zitten (de computerzaken zijn dicht), dus ook dat moet wachten. En nee, ik bestel een laptop niet online, maar zeg tegen zo’n verkoper wat ik nodig heb en hij zoekt er de beste onderdelen bij. Heb ik ook met deze gedaan en beviel prima.

Mijn schoonouders kwamen, we dronken koffie, thee, limonade en aten taart, opa en oma hebben geklaverjast met Tristan en Oscar. Sander leerde het ondertussen aan Oscar. De puntentelling heeft hij nog niet helemaal door, maar de volgorde van de kaarten en troeven geloof ik wel. Er is flink gekletst, ik heb spaghetti carbonara op verzoek van de jarige gemaakt en voor de anderen (die geen spaghetti met heel veel kaas erin lusten) rijst met kip en saus, waarvan we de komende dagen ook nog kunnen eten, want ik heb natuurlijk weer hoeveelheden gemaakt voor een weeshuis of gaarkeuken. Lekker makkelijk, dat wel, zeker als het uitermate rommelig gaat worden komende week.

Wet van Murphy, hè: je besluit te stoppen met je blogserie over de tweede lockdown en die grapjas gooit weer van allerlei activiteiten en rommeligheden op je pad, waar je dan over had kunnen schrijven. Maar terugkijkend heb ik wel mijn wens in vervulling gekregen met frisse lucht in mijn longen en krakende sneeuw onder mijn schoenen. En hoe vaak gebeurt dat nou helemaal?

Ik hoop dat jullie weer genoten hebben van deze serie. Het was in ieder geval weer leuk en uitdagend om deze blogs te schrijven.

Tot de volgende keer. Doeiiii!