Coronadagboek 2.0 - dag 4

18 december 20205 minuten

De laatste weken van 2020 brengen we weer door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.

Donderdag 17 december 2020

Met de vakantie voor de deur is het best lastig om gemotiveerd blogs te blijven schrijven. Ik merk dat ik, ondanks de hoeveelheid informatie, geen zin heb in 52 blogs; het worden er waarschijnlijk minder, maar het kan ook zomaar zijn dat ik halverwege weer geïnspireerd raak. Who knows, zo gaat dat in een schrijversleven. Als ik tegen de middag weer achter mijn laptop kan en hem voorlopig niet hoef af te staan, moet ik erg demotiverende administratieve dingen doen, vandaar dat mijn zin in blogs schrijven wat tanende was.

In de ochtend heb ik de laatste boodschappen gehaald, dingen als batterijen zijn uitverkocht (alle kerstkitsch loopt natuurlijk op AA), maar haarspelden kon ik bij Etos krijgen. Ik moet nog nadenken over tweede kerstdag, maar toen werd er een doos bezorgd van de gemeente: kerstpakket voor Sander. Die zat vol met lekkers en leuks van de plaatselijke ondernemers, dus eigenlijk hoef ik niets meer te kopen, want nu komen we om in de aparte kaasjes, crackertjes, flesjes met spul (wijn of olie of azijn of wijnazijn of oliewijn of azijnolie), theetjes, chocolaatjes, frutseltjes, dingetjes en liflafjes. Gelukkig alles in miniverpakkingen, want waar laat je het

allemaal? En toch ontvangen we graag kerstpakketten, waarbij het een verrassing is wat erin zit. Het gaat om de verrassing, niet of het wel allemaal maatschappelijk verantwoord is of vegan (was het niet, er zat bacon of rauwe ham bij in plastic). Gewoon: je krijgt een geschenk en dan voel je je toch een beetje beter dan ervoor. Echt waar.

Nu ik eraan denk: er is ook nog een sinterkerstpakket uit Finland naar ons op weg, maar die zal vertraagd zijn, vrees ik. Huisnummer is verkeerd, maar de postcode is correct. Hoe ik dat weet? Nou, de sinterkerstklazenmannenvrouwen appen nogal veel met elkaar en er zwerven nog twee sinterkerstpakketten in de post. Hoe gaan ze dat corrigeren bij de post? Waarschijnlijk denken ze dan dat de postcode niet klopt? Nou ja, we kunnen dus nog een pakket verwachten, dus het blijft gezellig naar de voordeur lopen waarvan de bel soms blijft hangen. En dan heb ik nog bestellingen bij diverse postorderbedrijven.

O, even een compliment naar een winkel in het zuiden van het land met een prima service: Europe Archery in Baarschot. Oscar kwam afgelopen zaterdag huilend thuis van handboogschieten: zijn lat was kapot. En dat gebeurde midden in een wedstrijd, hij had maar vijf pijlen kunnen schieten toen de lat knapte, wat eigenlijk helemaal niet had mogen gebeuren. Die dingen zijn van... eh... iets met carbon en foam. We hebben de winkel gebeld waar we de latten (en de rest van de boog) vorig jaar hadden gekocht. Of we foto’s konden mailen. Ja hoor. Twee mails later waren de

nieuwe latten al op de post. Net vóór (of eigenlijk tijdens) de totale lockdown. Oscar weer zijn enthousiaste zelf, alleen moet hij nu wachten tot 19 januari voordat hij de nieuwe latten kan uitproberen. En de rekening? Welke rekening? Europe Archery, bedankt!

Vandaag was het magnetronmaaltijddag, en het beviel niet. We hadden burrito’s en roti kip massala. In beide gerechten zaten bonen: kidney bij de burrito’s en kikkererwten bij de roti. Alleen Carmen en Tristan zijn zo dapper om bonen ook daadwerkelijk op te eten, en ik geloof dat Sander nog wel van kikkererwten houdt, maar blegh! Hoe verzinnen ze het. Kortom, voortaan gooi ik zelf wel weer wat in een pan, want dit is... nee. Rilling. Gelukkig hebben we nog thee om alles weg te spoelen.