Coronadagboek 2.0 - dag 6

20 december 20205 minuten

De laatste weken van 2020 brengen we weer door in een totale lockdown: horeca, winkels, sport, theater en kapper zijn gesloten. Wat nog wel kan in de lockdown is filmpjes kijken, schrijven, wandelen, uitslapen, lachen, koken, videobellen of chatten met vrienden en mijn blogs lezen.

Zaterdag 19 december 2020

Hello, readers...

Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik enorme fan ben van de Netflix-serie Lucifer en dat ik daar samen met Carmen en Oscar naar kijk. Zij voor de eerste keer, ik voor de vierde keer (I know...) Vandaag kwamen we aan bij de laatste aflevering van seizoen vier. Tranen met tuiten (nou ja, inwendig) met die muziek op de achtergrond. Ik heb het nummer net meteen opgezocht. Hier heb je een link en draai hem alsjeblieft op voluit als je dit leest, ik heb hem op de achtergrond staan op repeat. Kippenvel, elke keer weer. Het is ook echte ‘fantasy’-muziek, beetje Keltisch, beetje mysterieus, beetje duister.

Wat ik zo boeiend vind aan het verhaal is de mix van moorden oplossen, onverwachte vriendschappen en mythologie. De schrijvers hebben zich goed ingelezen in allerlei oer-verhalen, niet alleen de Bijbel met hemel en hel, maar ook de Griekse mythen, hier en daar een snufje Noordse mythologie en dat vertaald naar een moderne setting in Los Angeles. Ik zie zelfs verwijzingen naar mijn lievelingsboek ‘De meester en Margarita’ van Mikhail Boelgakov. De duivel is op vakantie in LA en omdat hij straffen uitdeelt aan de schuldigen, rolt hij in het politiewerk. Daar ontmoet hij detective Decker en een bijzondere vriendschap (lees: liefde) is geboren. Mijn hart gaat sneller kloppen van dit soort verhalen. Mijn eigen roman is deprimerend aards en volgt het realisme dat men zo hoogacht in literaire kringen en dat is waarschijnlijk de reden dat ik er geen leven in krijg: er moet meer mythologie in, meer sprookje. Alleen, hoe? En leent mijn opzet zich daar wel voor? Achtergronden en mythologie. Check.

Traditiegetrouw keken wij vandaag ook A Christmas Carol van Charles Dickens, dit keer in de uitvoering met de Muppets. Michael Cane als Scrooge en de Kermit de Kikker als Bob Cratchitt. Ik had het nodig om een beetje uit mijn hectische hoofd te stappen en te ontspannen. Het helpt om dan dit soort rituelen te hebben. Ik begrijp dan ook heel goed waarom men vroeger zo hing aan feestdagen. Die waren een duidelijke onderbreking in de sleur van alledag, een stopmoment, een pauze. Tegenwoordig dendert alles maar door. Geen kerk betekent ook geen afgebakende rustperioden meer. Of je vormt je eigen rituelen: met Pasen Jesus Christ Superstar (en niet The Passion en zéker niet The Passion met tenenkrommende interviews met mensen die een lichtgevend kruis dragen. Potsierlijk. Nep. Rilling.) en met kerst Scrooge. Morgen Love Actually, want die hoort ook op de lijst met kerstfilms die je moet kijken. Ja, ik ben eigenlijk diep in mijn hart een enorme romatica en zit het liefst zwijmelend poëzie te lezen bij volle maan op een kerkhof. Nee, hoor, grapje. Maar een softie ben ik wel, al weet ik dat goed te verbergen de rest van het jaar.

Nog meer relaxtherapie voor mij was de hele dag op de bank met een boek. Storm is uit. Er staan nog meer dan honderd boeken op mijn iPad, dus voorlopig ben ik zoet. Morgen kies ik er daarvan een uit en dan erna weer een zus van de zeven zussen, anders wordt het wat overkill.

Ook werkte het weer vandaag mee om in de kerststemming te komen: een stemmig sombere dag met regen (helaas geen sneeuw, want romantica wil sneeuw) was het, waardoor de lichtjes in huis extra goed uitkwamen. En we hadden nóg een ritueeltje, dat we eigenlijk willen overslaan, maar ja, Murphy steekt daar een stokje voor. Murphy? Je weet wel, van de Wet van. Die grapjas ja. Het ritueel? Net als vorig jaar en het jaar ervoor is de gootsteen verstopt.