Coronadagboek - dag 42

Zondag 26 april 2020

Op mijn bureau ligt een lijstje met de boeken die ik dit jaar heb gelezen. Er staan 13 boeken op, de 14e ben ik aan het lezen. Van deze lijst zijn twee boeken non-fictie (De rechtvaardigen van Jan Brokken en De Avant-Gardisten van Sjeng Scheijen), drie met thrillerelementen (Het meisje in het ijs van Robert Bryndza, Vox van Christina Dalcher en De offers van Jeroen Windmeijer), twee lightreadings (Het feest van Elizabeth Day en De nachtroos van Lucinda Riley), vier literaire romans (Rachels rokje van Charlotte Mutsaers, Hard-boiled wonderland & het einde van de wereld van Haruki Murikami, De uitvreter enz van Nescio en De bijenhouder van Aleppo van Christy Leferti) en twee fantasyboeken (De kronieken van Kadhal, de dood van de magiër en het vervolg De geboorte van de magiër, beide van Jaap Boekestein). En de derde fantasy (De Noorderlichttrilogie van Philip Pullman) ben ik nu de kinderen aan het voorlezen.

gehad. Ik verslond die serie maar vond het jammer dat er maar vijf delen waren of zo. Ik hoopte altijd op meer, alleen kwam dat maar niet in de biep. Misschien zijn ze nooit geschreven. Een tijdje geleden heb ik naar die boeken gezocht, maar dat is wat lastig als je niet weet hoe de schrijver heet en eigenlijk ook bent vergeten wat de titels zijn. Internet bevat veel informatie, maar geen associatief vermogen. Nog. 

Boeken als De bijenhouder van Aleppo, Hard-boiled wonderland (enz) en De kronieken van Kadhal doen voor mij alle drie sprookjesachtig aan. Bij de eerste leef je mee in de herinneringen van de hoofdpersoon en zie je jezelf bijna tussen de bijenkasten staan, bij de tweede, een magisch-realistisch verhaal, word je langzaam in een vreemde wereld meegenomen en zou je daar willen blijven. De derde valt binnen de verbeeldingsliteratuur en dat is per definitie een sprookjesachtige of totaal andere wereld, maar dan moet de schrijver hem wel zo boeiend weten te maken dat je ook daar wil verblijven. Het lukt.

Het onderdompelen in een andere wereld kan ik veel minder goed met hardcore thrillers (zoals Het meisje in het ijs), hoewel de zoektocht naar de dader dat wel zou kunnen bewerkstelligen. Het verblijf in zo’n wereld heeft een scherp randje en is - dat weet je al op bladzijde 1 - gevaarlijk voor de hoofdpersoon met wie je meeleeft. Soms is die adrenalinerush fijn, vaak niet. Ik zie liever mooie beelden, hoor bijzondere verhalen, die met de letters van het blad in mijn hoofd tot beelden worden omgezet. 

Vandaag kon ik me lekker verliezen in de wereld van Het gouden kompas (deel 1 van de Noorderlichttrilogie) met als smoes dat ik me moest voorbereiden voor het voorlezen aan de kinderen. Als ik weet wat er staat, is voorlezen eenvoudiger, natuurlijk. Hoofdstuk 1 werd enthousiast ontvangen. Ik introduceerde het boek als ‘een verhaal dat zich afspeelt in een wereld die op de onze lijkt, maar met een paar verschillen’. De eerste vraag na hoofdstuk 1 luidde: “In welke tijd speelt dit verhaal zich eigenlijk af?” Goede vraag. In de moderne tijd, maar ook weer niet. Er is ‘anbarisch’ licht en er zijn zeppelins, maar ook vrachtwagens en verbrandingsmotoren. Geen mobieltjes of moderne communicatiemiddelen. Geen tv’s. Wel dia-apparaten en geweren. Ook heksen en beren met handen.

In bed heb ik nog een paar afleveringen gekeken op de site van het ITA, waarop voorgedragen hoofdstukken uit de Decamerone staan. Een fijne manier om de dag af te sluiten.