De reclame van - Nederlandse Zuivel Organisatie (50)
10 december 20215 minutenVroeger, toen reclames nog tussen de programma’s uitgezonden en van elkaar onderscheiden werden door Loekie de Leeuw, tóen waren reclames nog te pruimen en zijn sommige zinnen onsterfelijk geworden in ons collectief geheugen of in mijn familie. Dit is deel 50 van een serie over reclameslogans die spreekwoordelijk zijn geworden.
De zin
Melk, de witte motor.
De reclame
Hij was me bijna ontglipt, omdat ik er al naar gehint had bij de aflevering over beschuit, maar deze hoort toch echt thuis in deze blogserie:
Reclame voor melk wordt al vroeg in de twintigste eeuw gemaakt en in 1935 wordt de schoolmelk geïntroduceerd, om de jeugd het witte spul te laten drinken. In de jaren 50 en 60 had je de Melkbrigade, met marcherende jongens en meisjes die lieten zien dat melk drinken ‘flink’ is. Aldus internet. Later kwam daar het ‘gezondheidsaspect’ bij: in melk zit calcium en calcium is goed voor de botten en de tanden. Zo is het mij altijd met de paplepel... of nou ja, met het melkglas ingegoten.
Het spreekwoordelijke gehalte
‘En één meeeeelk...’
Die zin hoorde je bij ons thuis veel, want de slogan roep je niet zo makkelijk in een gesprek. Het achtergrondliedje krijg ik er dan bij cadeau, want die twee horen wel samen nu.
Ik heb ook schoolmelk gekregen vroeger. Volgens mij begon dat al op de kleuterschool (ja, ná mij kwam het basisonderwijs pas) en ging dat door tot en met klas 6/groep 8. De melk werd ’s ochtends vroeg al geleverd en stond dan tot de pauze buiten de koelkast warm te worden, met het gevolg dat wij lauwe melk kregen. Als ik tegenwoordig íéts vies vind, dan is het wel dat.
Ook herinner ik me nog de strip op de achterkant. Niet waar het over ging, maar wel dat er een plaatje of plaatjes op stonden. Allemaal in lichtblauw op een witte achtergrond.
Er waren wel meer merken of producten die gebruikmaakten van strips. Ook een tandpastamerk, alleen weet ik niet meer welke, had een stripje. Daarvan weet ik nog wél waar het over ging. Namelijk over de tandpasta zelf die de mensen altijd waarschuwde voor oplichters, waarop de mensen zijn waarschuwing in de wind sloegen, achter de charlatan liepen, groene tanden kregen en dan uiteindelijk toch met hangende pootjes bij de tandpasta terugkwamen. Die prees de mensen altijd voor hun goede keuze, alsof er helemaal geen charlatan was geweest.
En of het nou door de melk komt of door de tandpasta of beide: ik heb een sterk gebit. Het kan natuurlijk ook dat het een gunstige genenmix is...