De reclame van - Roosvicee (03)

De zin
‘Je hebt ook zulke korte beentjes.’

De reclame
Een moeder en een dochter fietsen door de natuur en praten met elkaar. Ze zijn bijna bij de pomp, maar de dochter is ‘een beetje moe’, waarop de moeder zegt:
‘Ja, je hebt ook zulke kleine beentjes, hè.’
Het eindpunt van de fietstocht komt in zicht en de dochter zegt: ‘Mag ik pompen?’. Dat mag en we zien de dochter op haar tenen staan om water te pompen uit een authentieke gietijzeren pomp midden in een natuurgebied. De moeder houdt een glas Roosvicee onder de straal, dat de dochter daarna opdrinkt.

Het woord Roosvicee is een samentrekking van rozenbottels en vitamine C. De drank werd ontwikkeld in de jaren 50 toen er een tekort was aan verse groenten en fruit. Met deze drank wilden de makers maar zeggen dat je ook in siroopvorm nog vitamine C binnenkreeg. Kortom: gezond. Nu claimen wel meer voedselproducenten dat iets 'gezond' is, terwijl je daar je vraagtekens bij kunt zetten. Van Roosvicee geloof ik het wel, maar tegenwoordig hebben we meer dan voldoende verse groenten en fruit, dus hebben we de siroop niet meer nodig. Het is gewoon een dorstlesser. Gepompt water zouden we nu toch niet meer zo snel drinken, vermoed ik.

Het spreekwoordelijke gehalte
Landelijk gezien zal het 'mag ik pompen' meteen zijn weg hebben gevonden in het meer schunnige schemergebied van de taal; daar leent het zich natuurlijk uitstekend voor. Bij ons niet.

Wij gingen elke Grote Vakantie weg in eigen land. Pas later deden we ook het buitenland aan (eerst Duitsland en Engeland, later ook Denemarken en bijvoorbeeld Guernsey), maar toen we van lagereschoolleeftijd waren, kon je ons vinden op de fietspaden tussen de maïsvelden in Brabant, op weg naar een kasteel in Gelderland, in de bossen van Drenthe of tussen twee dorpen in Limburg. De idyllische uitstraling van het Roosvicee-reclamespotje was voor ons een woensdag in de vakantie. Vooral mijn zus, de jongste, kreeg te maken met vier flinke fietsers en hoorde dan ook te pas en te onpas ‘Ja, je hebt ook zulke kleine beentjes’, bij ons verbasterd tot ‘korte beentjes’. Meestal zei mijn moeder dit en riepen mijn broer en ik in koor ‘Mag ik pompen?’.

Later sleet de uitdrukking, vooral toen we groter waren en mijn broer droogjes opmerkte: ‘Hebben ze geen kraan, of zo, dat ze helemaal naar de pomp moeten fietsen?’ Niet lang erna kwam Roosvicee met een nieuwe reclamespot, even idyllisch, maar minder gedenkwaardig.