De reclame van - Taksi (52)

De zin
Een volwassen drankje waar je nooit te jong voor bent.

De reclame
Op één blog na had ik elke week een slogan kunnen vinden. Volgende week komt de laatste, maar met welke moest ik de een-na-laatste nou vullen? Een rondvraag bij familie en vrienden bracht slogans op die ik al maanden geleden heb besproken (‘die met de vitamientjes’, ‘iets met iemand die meneer zei’, ‘iets met een vlag’). Totdat mijn man aankwam met Taksi. Taksi? zei ik. Pas toen ik de reclame zag, wist ik het weer:
 

Die Michael Jackson!

Taksi bestaat nog steeds, lees ik op de website van Taski, en heeft drie smaakvarianten: sinaasappel, tropisch en exotisch. Wat is in godsnaam het verschil tussen tropisch en exotisch, vraag ik me dan af, als er in beide passievrucht zit? Perzik (exotisch) en ananas (tropisch), blijkbaar.

In huize Damen werd geen Taski gedronken: te zoet. Wij dronken appelsap en sinaasappelsap van Appelsientje (hoor jij nu ook een vrouwenstem in je achterhoofd zeggen ‘Het beste onder de zon’? Goed zo, dan ken je je klassiekers).

Het spreekwoordelijke gehalte
“Drie Taksi, enne, schrijf het effe op.”
“Heeft u soms een rietje voor Sofietje?”
“Ah, geef die meisjes ook een Taksi.”
“Een rondje Taksi, en neem er zelf ook één.”

Deze reclame vormt een momentopname uit de jaren 80 en is tegelijkertijd iconisch voor de jaren 80. Punk, Michael Jackson dus, getoupeerd haar, zware make-up (ook voor mannen). Ik kijk er met gemengde gevoelens naar. Want als kind in de jaren 80 vond ik die jaren verschrikkelijk: Koude Oorlog, wapenwedloop, hongersnoden in Afrika, zure regen, algeheel gevoel van somberheid en ‘fin de siecle’. Ik herinner me de jaren 80 vooral als donker, rommelig en dreigend. Wat vond ik de jaren 90 een verademing! Maar ja, achteraf is altijd alles beter, zelfs de jaren 80, want in die miserabele sfeer was de samenleving minder verkrampt dan ik hem nu vind. Of nou ja, ánders verkrampt (stel je je in plaats van Reagan Trump voor met de rode knop onder zijn worstvinger...)

Voer voor een andere blog, want dit heeft weinig met taal te maken. Hoewel, het was een omtrekkende beweging om tot mijn punt te komen. De cafépraat is humorvol en schattig en toch krijg ik er een onbehaaglijk gevoel bij. Heeft het met taal te maken? Zijdelings. 
De cafépraat is bepaald niet tropisch, maar daar lag de nadruk toen ook nog niet op, wel op het volwassen zijn. En als je kinderen volwassen dingen laat uitbeelden, zie je meteen wat er voor ingebakken rollenpatronen, omgangsvormen of ingesleten uitspraken zijn. Terwijl ik dat als kind totaal niet zo ervoer. Blijkbaar ben ik ook gevoelig voor de tijdgeest van nu.

In de Taksi-reclames van nu worden de rollen overigens omgekeerd en zijn de volwassenen de kinderen. Hoe zouden ze dáár over veertig jaar dan weer op reageren?